Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα αυτό είναι ένδειξη διακοπών. Να μπορέσω μία μέρα, να πάρω το μαγιό, την πετσέτα και το βιβλίο μου, να πάω σε μία παραλία, να αράξω κάτω από ένα αλμυρίκι και να διαβάζω. Και όποτε ζεσταίνομαι, να κάνω βουτιά στη θάλασσα.
Η παραλία αυτή ήταν φέτος για μένα το Αποκοφτό, η παραλία της Χρυσοπηγής. Πέμπτη πρωί-πρωί παρκάρω στον δρόμο (ξεροπόταμος αν κατάλαβα καλά) που βρίσκεται κάθετα στο μέσο της παραλίας, παίρνω το βιβλίο μου, διαλέγω το πιο πυκνό αλμυρίκι και ξαπλώνω να διαβάσω. Απόλυτη ησυχία… Απόλυτη απόλαυση που κρατάει πάνω από μία ώρα. Δειλά-δειλά, αρχίζει να μαζεύεται κόσμος στην παραλία. Ήρθε για μένα η ώρα της πρώτης βουτιάς. Ο αέρας λίγος, το νερό δροσερό. Και πιο ζεστό δε θα με χάλαγε, αλλά το μπάνιο παραμένει απολαυστικό. Βγαίνω ανανεωμένος και κάνω πάνω-κάτω στην αμμουδιά να στεγνώσω. Μία λαχτάρα για παγωμένο καφέ με κυριεύει. Οι δύο ταβέρνες της παραλίας κλειστές. Τώρα; Δεν σας το ‘χω πει, αλλά αν θέλω καφέ, δεν με κρατάει τίποτα! Η σχέση μου μαζί του είναι πολύ ιδιαίτερη. Παίρνω πετσέτα, βιβλίο και πίσω στο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά χωρίς καφέ δεν μπορούσα να συνεχίσω την μέρα που είχα ονειρευτεί.
Και τότε το είδα! Λίγο πέρα από το αμάξι, στον ξεροπόταμο που είχα παρκάρει, μία πολλά υποσχόμενη επιγραφή «way cup roaster». Δυο δρασκελιές κι έφτασα. Δεν ξέρω αν το νοιώθετε κι εσείς, αλλά όταν κάτι που θέλω πολύ εμφανίζεται καλύτερο απ’ όσο το περιμένω, ξεκινάει μία ανατριχίλα από τα πόδια και ανεβαίνει στο κεφάλι. Καιρό είχε να μου συμβεί. Και δεν ήταν που βρήκα καφέ. Ήταν η μυρωδιά. Ήταν η επιστροφή της σκέψης σε αναμνήσεις παιδικές, τότε που κατέβαινα στο κέντρο, στα καφεκοπτεία κι έπαιρνα ελληνικό για το σπίτι. Ήταν το καβουρδιστήριο που αντίκρισα να ανακατεύει ζεστούς τους κόκκους καφέ βγάζοντας αυτή την πρώτη μυρωδιά του φρέσκου καφέ που δεν βρίσκεις στο συσκευασμένο. Δεν περίμενα με τίποτε να το βρω στη Σίφνο, πόσο μάλλον κρυμμένο στην παραλία της Χρυσοπηγής.
Εκεί ήταν η Ισαβέλλα. Χαρωπή, δροσερή, με όρεξη να εξηγήσει τι είναι ο κάθε καφές που έχει. Τους φτιάχνει μόνη της. Εισάγει κόκκους, τους καβουρδίζει όσο πρέπει, τους αλέθει και τους συσκευάζει, ακόμη και σε κάψουλες. Τον δικό της καφέ, χωρίς πρόσθετα. Μου ετοίμασε έναν διπλό εσπρέσο σκέτο, παγωμένο για την παραλία. Δοκίμασα. Δεύτερη ανατριχίλα. Πήρα και δύο πακετάκια με διαφορετικό καφέ για το σπίτι. Θα τους δοκιμάσω αργότερα. Τώρα επιστρέφω στο αλμυρίκι μου, ανανεωμένος, ευτυχισμένος!
