Είμαι στη Σίφνο τελευταία μέρα, έχω ήδη ψωνίσει λίγα αμυγδαλωτά για τους δικούς μου και χαζολογάω στα μαγαζάκια στο λιμάνι, μέχρι το βραδάκι που είναι η ώρα αναχώρησης.
Κάνω το λάθος και παίρνω τηλέφωνο τη μητέρα, κι ακούω μια γκρίνια… “καλά είσαι Σίφνο και δε θα πάρεις κάτι σε κεραμικό, που έχει φήμη το νησί, είσαι σοβαρός;” Απεχθάνομαι το κουβάλημα σα τρελός. Τώρα; Πως θα τους πάω πήλινο;
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε σκέψεις και περπάτημα, βλέπω μια πινακίδα “Κεραμικά Κατερίνα”. Λες; Να δοκιμάσω να πάω; Δίπλα είναι…
Ακολουθώ τη σήμανση και μπαίνω σε ένα στενάκι λίγο μετά την εκκλησία. Προχωράω καμιά 50αριά μέτρα παράλληλα με τον δρόμο του λιμανιού και βρίσκομαι στο μαγαζάκι της.
Φιλόξενη, γλυκύτατη η Κατερίνα. Στο εργαστήριο-μαγαζί, σε ένα μικρό φούρνο, με την τέχνη της δημιουργεί θαύματα. Τεράστια ανακούφιση! Βρήκα πήλινα μικρά, μοναδικά, γλυτώνω και το κουβάλημα, μα κυρίως τέτοια μικροαντικείμενα από πηλό δε τα έχω δει ποτέ ξανά. Θέλω να τα πάρω όλα! Φράουλες, αμυγδαλάκια, κάστανα, φρούτα, ελίτσες, ψαράκια μικρά… μοιάζουν όλα τόσο αληθινά!
Διαλέγω από όλα σχεδόν, σε ένα ωραίο μπωλ και φτιάχνω μια απίθανη φρουτιέρα, γεμάτη πήλινα από τα μαγικά χέρια της Κατερίνας.
Έχω ενθουσιαστεί, σκέφτομαι πόσο ευχάριστα θα ξαφνιαστουν οι δικοί μου από αυτή την επιλογή. Αποχαιρετώ την κεραμίστρια, που διάλεξε έναν διαφορετικό δρόμο για τη τέχνη της, βαδίζω προς τον μόλο να πάρω το πλοίο και αναλογίζομαι τι τυχερός ήμουν που ανακάλυψα αυτό το μαγικό μαγαζάκι!
Αν βρεθείτε στη Σίφνο, ψάξτε να την βρείτε, δεν είναι δύσκολο. Ωραία και τα αμυγδαλωτά, δε λέω, αλλά αυτά τα μικρά πήλινα έργα τέχνης μοιάζουν σαν αληθινά, δε τρώγονται, δεν παχαίνουν κι είναι στολίδια!
