Μου το λέγανε ότι φυσάει στις Κυκλάδες αλλά εγώ έλεγα “Έλα μωρέ, παντού φυσάει!” Η αλήθεια είναι ότι όντως φυσάει παντού, αλλά εγώ εδώ κάνω διακοπές και για εδώ μιλάω. Μια βδομάδα διακοπές μας έχει αλλάξει τα φώτα!
Βοριάδες, βοριάδες, βοριάδες, 6άρια, 6άρια, 6άρια και ολίγον από 7άρι.
Αλλά… το ρητό μου είναι: “άμα έχεις καλή διάθεση και δεν είσαι ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ περνάς καλά παντού!”
Αφού λοιπόν κάναμε το μπάνιο μας τις προάλλες, με αέρα (να μην ξεχνιόμαστε) και επειδή δε θέλαμε άλλα κεφτεδάκια, δίπλα στη θάλασσα, πασπαλισμένα με “χρυσαφένια” άμμο, είπαμε να ψαχτούμε διαφορετικά και να δούμε στα κεντρικά χωριά που μπορούμε να φάμε. Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στο κέντρο της Απολλωνίας και ακριβώς απέναντι είδαμε την ταμπέλα:
παραδοσιακό ΤΑΒΕΡΝΟΜΕΖΕΔΟΠΩΛΕΙΟ-ΠΙΤΣΑΡΙΑ “η Ωραία Σίφνος”.
Άλλη ταμπέλα: στο βάθος ειδυλλιακή αυλή!
Είδαν τα μικρά ΠΙΤΣΑΡΙΑ και εκστασιαστήκανε! ΠΙΤΣΑ, ΠΙΤΣΑ (εν χορώ).
Εγώ με αυτό το σιδηρόδρομο στον τίτλο, ξενέρωσα λίγο, αλλά υποχώρησα χωρίς πολλά πολλά.
Το πρώτο που είδαμε μόλις μπήκαμε μέσα ήταν το ζεστό και φιλικό χαμόγελο του Γιάννη που μας οδήγησε στην ειδυλλιακή αυλή, που τελικά έιναι πράγματι ειδυλλιακή!
Μια “κρεβατίνα” (έτσι λέγαμε στο χωριό την κληματαριά) γεμάτη σταφύλια και από κάτω τραπέζια στη δροσιά και… χωρίς αέρα! Αλληλούια!
Ο Γιάννης έρχεται να μας πάρει παραγγελία και αρχίζει με τα βασικά: “Τι θα πιούμε;”. Σωστός!.
Μετά μας φέρνει το μενού. Μπόλικο με πολλές επιλογές, κρέατα, μαγειρευτά, λαδερά, πίτσες (με χειροποίητο δικό τους ζυμάρι παρακαλώ), ορεκτικά, πιτάκια, μπουρεκάκια, ό,τι δηλαδή περιμένεις από ένα ταβερνομεζεδοπωλείο-πιτσαρία.
Και όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν ωραία και τίμια χωρίς πολλά-πολλά στολίδια και γκουρμεδιές. Η κλασική ελληνική ταβέρνα δηλαδή, που περιμένεις να βρεις στο χωριό.
Θα ξαναπάμε σίγουρα γιατί ζηλέψαμε κι εμείς την πίτσα που “τσακίσανε” τα μικρά αλλά δε μας άφησανε ούτε να ακουμπήσουμε! Εσείς να φάτε τα δικά σας, τα υγειινά, μας είπανε!
